‘Kijk, er drijft een ijsschots met mensen erop voorbij!’ De 12-jarige Rense Bakker zit aan zijn huiswerk in de lichtwachterswoning op Urk. Zijn moeder wijst naar buiten over het water. Rense bedenkt zich geen moment. ‘Het was een ijskoude dag in januari ‘84. Samen met m’n maatje heb ik die schaatsers er met een bootje vanaf gehaald. Dat is toen breed uitgemeten in de kranten. We moesten zelfs bij Dieuwertje Blok komen.’
Rense is de derde generatie Bakker. Hij is geboren en getogen in de lichtwachterswoning naast de vuurtoren. Na zijn opa en vader woont Rense er nu met zijn gezin. ‘Mijn opa was heel trouw aan zijn werk. Een valgewicht bracht toen het draailicht van de vuurtoren in beweging. Dat gewicht moest hij wel om de paar uur omhoog takelen. Dag in, dag uit.
Mijn vader was luchtiger. Hij grapte altijd dat hij de hoogste functie van heel Urk had, vuurtorenwachter. De functie bestaat nu niet meer. Toch voel ik me verantwoordelijk om hun werk voort te zetten. Ik heb een band met deze plek.’
De vuurtoren, net als de oude kern van Urk gebouwd op een keileembult, is sinds 1980 rijksmonument. ‘Mijn vader pachtte de vuurtoren. Hij leidde er mensen rond en richtte een museum in. Ik heb de lichtwachterswoning na zijn pensioen gelukkig kunnen kopen. Nu ga ik in opdracht van de gemeente Urk het beheer van de toren doen. Bezoekers rondleiden. En de verhalen vertellen natuurlijk.’
‘Vroeger stookten de vrouwen op Urk letterlijk een vuur. Zo konden vissers ‘s nachts de weg terugvinden. Later werd het stenen vuurbaken, door Amsterdam gebouwd en gefinancierd. Het wapen van Amsterdam, drie kruizen, vind je nog steeds op Urk. Kijk maar eens boven de deur van het oudste kerkje van Urk, het Kerkje aan de Zee.’
‘We hebben nooit geprofiteerd van de Amsterdamse rijkdom. Urkers zijn blijven vissen en werken hard. Dat doen we nog steeds. Urk is echt heel authentiek. Je kunt hier proeven van het leven zoals het is. De bootjesmensen, zo noemen wij de toeristen op het water, liggen gewoon in de haven tussen de bedrijvigheid. Dat vinden zij prachtig.’
‘Als het stormt? Dan wonen we hier net zo rustig. Met ijsgang kan een westenwind het ijs wel flink opstuwen. Dat is ook voor Flevolanders een bijzondere ervaring. Net als deze plek trouwens. Flevoland is een vlak, modern land. Hier rij je door een oude dorpsskern, vervolgens een bult op en dan staat er ineens een vuurtoren die je mag bezichtigen!’
